Στον 21ο αιώνα, οι έλληνες είναι αυτοί που θα πρέπει να είναι επιφυλακτικοί με την αποδοχή προσφορών – ειδικά από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο τώρα βασανίζει τη χώρα σε μια λανθασμένη προσπάθεια να πάρει τα χρήματά του πίσω.
Οι έλληνες αξιωματούχοι έχουν εργαστεί σκληρά για να ωθήσουν την οικονομία και τα οικονομικά τους. Από το 2010 έως το 2016, η κυβέρνηση πέτυχε το καθήκον της να μειώσει το βασικό έλλειμμα του προϋπολογισμού κατά σχεδόν 18% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος και τελικά να έχει πλεόνασμα. Μετά από μια βίαιη συρρίκνωση σχεδόν 30%, η οικονομία παρουσιάζει θετικά σημάδια σε όλους σχεδόν τους τομείς – βιομηχανική παραγωγή, νέες εγγραφές αυτοκινήτων, άδειες κατασκευής, αφίξεις τουριστών.
Ο τραπεζικός τομέας, επίσης, έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο. Μετά από δύο πλήρεις επιθεωρήσεις των δανειακών τους βιβλίων – πρώτα από το BlackRock το 2013 και αργότερα από τον Ενιαίο Μηχανισμό Εποπτείας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας – οι τράπεζες έχουν αναδιοργανωθεί πλήρως δύο φορές. Έχουν ενισχύσει τις προβλέψεις τους έναντι των επισφαλών δανείων και οι δείκτες κεφαλαίου τους είναι σήμερα σημαντικά υψηλότεροι από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, παρέχοντας ένα αποθεματικό έναντι τυχόν μελλοντικών ζημιών.
Ωστόσο, η Ελλάδα εξακολουθεί να φέρει σημαντικό βάρος: τα περίπου 250 δισεκατομμύρια ευρώ που το ΔΝΤ και οι ευρωπαίοι εταίροι του δανείζουν στη χώρα για να σώσουν την οικονομία της και πιθανότατα ολόκληρη τη ζώνη του ευρώ. Αυτό το απόθεμα επίσημου χρέους διαφυλάσσεται, μολονότι οι ιδιώτες πιστωτές έχουν δεχτεί κούρεμα, αναδιάρθρωση και διαγραφή. Το 2012, για παράδειγμα, οι ομολογιούχοι του ιδιωτικού τομέα της κυβέρνησης αναγκάστηκαν να δεχτούν απώλειες σχεδόν 80%. Οι μέτοχοι των ελληνικών τραπεζών είδαν τις επενδύσεις τους να εξαφανίζονται δύο φορές σε ανακεφαλαιοποιήσεις.
Το ΔΝΤ θα μπορούσε να διαγράψει το χρέος του και να ελαφρύνει το βάρος της Ελλάδας. Αυτό θα ωφελήσει τη μακροπρόθεσμη οικονομική υγεία της χώρας και επομένως και την Ευρώπη. Αντί αυτού, το Ταμείο απαιτεί περαιτέρω μέτρα λιτότητας και επιμένει στις «διαρθρωτικές» μεταρρυθμίσεις αμφίβολης αξίας. Με την προσκόλληση σε αυτή την οικονομική ιδεολογία, παρεμποδίζει τη δημιουργική οικονομική ανάπτυξη και καταπνίγει κάθε ελπίδα πραγματικής ευημερίας.
Το ΔΝΤ εμφανίστηκε ως σωτήρας της Ελλάδας κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης της Ευρώπης, αλλά τώρα μοιάζει περισσότερο με συγκαλυμμένο εχθρό. Δείτε την ιστορία του χρέους. Όταν μια χώρα εντάσσεται στο ΔΝΤ, αποδίδεται μια αρχική «ποσόστωση», βασισμένη κυρίως στο ΑΕΠ της. Μια χώρα μέλος μπορεί συνήθως να δανειστεί μέχρι και το 145 τοις εκατό της ποσόστωσής της ετησίως και έως 435 τοις εκατό αθροιστικά – ή ενδεχομένως περισσότερο σε «εξαιρετικές περιστάσεις». Αυτά είναι ουσιαστικά όρια πίστωσης, σχεδιασμένα ώστε να μην επιβαρύνουν τον δανειολήπτη με χρέος. Εντούτοις, εν μέσω της κρίσης, το ΔΝΤ συμφώνησε να δανείσει το 3,212% της ποσόστωσης της Ελλάδας. Μαζί με δάνεια από τους ευρωπαίους εταίρους του ταμείου, το χρέος της Ελλάδας στον επίσημο τομέα ανέρχεται σε πάνω από 135 τοις εκατό του ΑΕΠ.
Το ΔΝΤ γνώριζε πολύ καλά ότι τα δάνειά του δεν θα μπορούσαν ποτέ να επιστραφούν. Το έχουν εκφράσει άμεσα αξιωματούχοι που συμμετέχουν στη διαδικασία. Όλοι οι τότε συμμετέχοντες, συμπεριλαμβανομένου του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ Τιμ Γκάιτνερ, του προέδρου της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ και του διευθυντή του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος-Καν, πήραν μια συνειδητή και πολύ πολιτική (όχι οικονομική) απόφαση να αποτρέψουν την εξάπλωση της κρίσης τη ζώνη του ευρώ από κοινού. Χωρίς ένα τέτοιο τεράστιο δάνειο, η Ελλάδα θα είχε ασφαλώς αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη νομισματική ένωση.
Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Η Ελλάδα χρειάζεται να ανακτήσει σήμερα την εμπιστοσύνη των επενδυτών και των καταναλωτών. Για να συμβεί αυτό, οι δανειστές του επίσημου τομέα της χώρας πρέπει να διαγράψουν το χρέος ή να το μετατρέψουν σε ίδια κεφάλαια, αποδίδοντάς το στο κόστος της διάσωσης της ζώνης του ευρώ.
Η στάση του ΔΝΤ είναι παράλογη. Προκαλείται από το συμφέρον του ίδιου και όχι από το τι θα ήταν καλύτερο για την Ελλάδα. Το ταμείο προσπάθησε ταυτόχρονα να εμποδίσει την επιστροφή της Ελλάδας στις κεφαλαιαγορές και να υπονομεύσει τη νέα τραπεζική ένωση της Ευρώπης απαιτώντας μια ακόμη αύξηση κεφαλαίου. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η χώρα -όπως όλα τα μέλη του ευρώ- δεν μπορεί να επιτύχει μακροοικονομική προσαρμογή υποτιμώντας το νόμισμά της, πρέπει να ληφθεί μεγάλη προσοχή. Η εμπιστοσύνη των καταναλωτών και των επενδυτών, και όχι οι εξαγωγές, θα οδηγήσει τελικά στην ανάπτυξη.
Η έλλειψη εμπιστοσύνης υπονομεύει την ελληνική οικονομία. Οι δείκτες του κλίματος έχουν παραμείνει σε αρνητικό έδαφος, παρ’ ότι η βιομηχανική παραγωγή αυξάνεται από το 2015. Η απαισιοδοξία εμπόδισε την αναδυόμενη ανάπτυξη από το να προκαλέσει ένα νέο κύκλο επενδύσεων, όπως θα έκανε κανονικά. Χωρίς αυτήν τη θετική ανατροφοδότηση, η ανάπτυξη δεν μπορεί να επιταχυνθεί.
Το τραπεζικό σύστημα δε χρειάζεται άλλη ανακεφαλαιοποίηση. Τα δάνεια είναι καλύτερα επεξεργασμένα από ιδρύματα που έχουν σχέση με τους δανειολήπτες και μπορούν να βρουν λύσεις χωρίς να δημιουργούν περιττές αναταράξεις. Αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος με τον οποίο οι ΗΠΑ ανέλαβαν να αναδιαρθρώσουν προβληματικά ενυπόθηκα δάνεια με το Πρόγραμμα Προσιτής Αναχρηματοδότησης για το Σπίτι, το οποίο έθεσε τις βάσεις για μια οικονομική ανάκαμψη και την αποκατάσταση των κατοικιών. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα πρότυπο για την Ελλάδα.
Η Ελλάδα έχει κάνει το δικό της κομμάτι, επιδιώκοντας νομικές μεταρρυθμίσεις που παρέχουν στις τράπεζες νέα εργαλεία για την επίλυση προβληματικών δανείων. Αλλά το ΔΝΤ άρχισε να υπονομεύει τη νέα νομοθεσία πριν ακόμη τεθεί σε ισχύ, ισχυριζόμενο ότι δε θα δουλέψει ποτέ. Αυτό είναι αντιπαραγωγικό, επειδή αποτρέπει τους δανειολήπτες και τους δανειστές να συνεργαστούν για να βρουν λύσεις που θα καταστήσουν το χρέος διαχειρίσιμο και τελικά θα επιτρέψουν στις επιχειρήσεις να επιστρέψουν στην ανάπτυξη. Το πισώπλατο χτύπημα της Ελλάδας καθώς προσπαθεί να σημειώσει πρόοδο δεν είναι υπεύθυνη συμπεριφορά.
Εν τω μεταξύ, οι αρνητικές επιπτώσεις του «σχεδίου» του ΔΝΤ είναι εύκολο να γίνουν αντιληπτές: περαιτέρω διάβρωση της εμπιστοσύνης των επενδυτών στην Ελλάδα και υπονόμευση της πολιτικής ανεξαρτησίας των ευρωπαϊκών τραπεζικών ρυθμιστικών αρχών. Όλα τα μέρη πρέπει να επικεντρωθούν στην ενίσχυση της σταθερότητας και της φερεγγυότητας, αφήνοντας την πολιτική έξω από την πόρτα. Αυτό είναι το συστατικό που λείπει και το οποίο, όταν βρεθεί, θα φέρει την ανάκαμψη που αναμένουν οι έλληνες πολίτες.
Οι ιδιώτες επενδυτές έχουν υποφέρει. Ο ελληνικός λαός έχει υποφέρει τρομερά. Τώρα, το ΔΝΤ πρέπει να παίξει τον δικό του ρόλο καταργώντας το χρέος της Ελλάδας, παύοντας τις απαιτήσεις για άλλη ανακεφαλαιοποίηση και αφήνοντας τους ηγέτες της Ευρώπης να αναλάβουν την ευθύνη. Πηγή: sofokleous10.gr
