Tου Παναγιώτη Καπαρή
Παντοδύναμος, αλλά και μόνος, είναι πλέον ο Νίκος Αναστασιάδης. Ο επανεκλεγείς Πρόεδρος της Δημοκρατίας, χωρίς εξαρτήσεις από «άσπονδους» κομματικούς εταίρους, μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις από τον λόφο του Προεδρικού, με την δύναμη της πείρας των πρώτων πέντε χρόνων της θητείας του και με μόνο αντίπαλο, τον εαυτό του και τους συνεργάτες του. Ήδη άρχισαν οι γκρίνιες και οι εγωισμοί, για τα υπουργικά χαρτοφυλάκια και τα άλλα αξιώματα, τα οποία παραπέμπουν σε μια άτυπη εσωστρέφεια. Καλή, αλλά και άκρως επικίνδυνη, είναι η μοναξιά της απόλυτης εξουσίας, η οποία ενέχει κινδύνους για απόλυτη διαφθορά. Το παραμύθι του γυμνού βασιλιά, αποτελεί μεγάλο πειρασμό για όλους τους παντοδύναμους ηγέτες.
Ο «Νίκαρος» έφαγε πολλά χαστούκια στην μακρά πολιτική του καριέρα και ξέρει να αντιδρά δυναμικά, με το «λεμεσιανό» του ταμπεραμέντο. Ωστόσο σήμερα ζει μια πρωτόγνωρη «μονοκρατορία» αφού στην ουσία δεν έχει και μάλλον δεν θα έχει, για πολύ χρόνο, αντίπαλο. Στο ΑΚΕΛ ακόμη κλαιν για την ήττα και αναζητούν και μάλλον, θα αναζητούν για μεγάλο χρονικό διάστημα, το νέο ρόλο που θα διαδραματίσουν στο πολιτικό σκηνικό. Τα κόμματα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, με την «αυτοκτονική» απόφαση τους, να μην στηρίξουν κανένα από τους δύο υποψηφίους του δευτέρου γύρου των εκλογών, χωρίς να εισακουστούν από τους ψηφοφόρους, εισέρχονται υποχρεωτικά σε μια μακρά περίοδο δύσκολης και επίπονης εσωστρέφειας. Δεν πρέπει να αποκλείονται και διαλυτικές τάσεις σε ιστορικά κόμματα, όπως συνέβη στην Ελλάδα.
Οι πολίτες, οι οποίοι «πωλούν» την ψήφο τους, για ένα τηλέφωνο και για ένα «ευήκοο ους» στην δύσκολη τους ώρα, την ώρα που θα χρειάζονται γιατρό, την ώρα θα θέλουν διορισμό του παιδιού τους, την ώρα που θα απαιτούν προαγωγή, ξέρουν πολύ καλά να «εκδικούνται» και να αλλάζουν κομματικό στρατόπεδο, με την ίδια ταχύτητα που αλλάζουν θέσεις και απόψεις οι ταγοί του. Οι ιδεολογίες πεθαίνουν κάτω από το βάρος της ανεργίας, κάτω από το βάρος της μισθολογικής εκμετάλλευσης, κάτω από την διάλυση της μεσαίας αστικής τάξης, κάτω από βάρος της βίαιης διεύρυνσης των ανισοτήτων μεταξύ πλουσίων και φτωχών και κυρίως κάτω από το βάρος της διαφθοράς.
Ο Νίκος Αναστασιάδης, ξεκινά την δεύτερη προεδρική του θητεία, με ουσιαστικά ένα πρόβλημα, το κυπριακό. Και εδώ θα κριθεί, όχι μόνο η υστεροφημία του, αλλά και αν θα δικαιώσει τον πολιτικό του μέντορα, τον αείμνηστο Γλαύκο Κληρίδη. Και σίγουρα αν θα εκπληρώσει τις δεσμεύσεις του, προς την κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων, οι οποίοι τον ανέδειξαν για δεύτερη φορά στο ύπατο αξίωμα. Από την λύση του κυπριακού, εξαρτάται το μέλλον του κυπριακού ελληνισμού και σίγουρα μια σειρά από άλλα δύσκολα ζητήματα, όπως η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων. Ο Νίκος Αναστασιάδης, είναι πλέον ο μόνος ιστορικός ηγέτης, ο οποίος μπορεί να υπογράψει λύση του κυπριακού και να πείσει τους πολίτες για την ορθότητα των επιλογών του.
Τα υπόλοιπα ζητήματα, οικονομίας και εσωτερικής διακυβέρνησης, ρυθμίζονται εδώ και πολλά χρόνια, με καθοριστικό τρόπο από τις Βρυξέλλες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, πέντε χρόνια μετά το εξωφρενικό πείραμα του κουρέματος των καταθέσεων στην Κύπρο, έλαβε πολλά μέτρα και δεν αφήνει πλέον καμία χώρα να κάνει «του κεφαλιού της» και να χρεοκοπεί όποτε «γουστάρει». Σε λίγες βδομάδες θα ελεγχθούν ξανά οι Τράπεζες και υποχρεωτικά θα ληφθούν λογικά μέτρα, για τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Από την άλλη, τα εσωτερικά προβλήματα, όπως η εφαρμογή του Γενικού Σχεδίου Υγείας, τροχοδρομήθηκαν και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα πρέπει να εφαρμοστούν.
Η μοναξιά είναι καλή για τους ηγέτες, όταν είναι δημιουργική και όχι καταθλιπτική. Ο Νίκος Αναστασιάδης, χωρίς την έγνοια της επανεκλογής, όπως διαβεβαιώνει, πρέπει να σκέφτεται με ορίζοντα τα επόμενα 100 χρόνια και όχι για τους επόμενους μήνες. Η τύχη είναι με τους τολμηρούς και μέχρι σήμερα η τύχη ήταν πολύ βολική για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αυτό δεν σημαίνει, ότι ο καιρός δεν έχει γυρίσματα.
